Tadeusz Kościuszko naszym patronem

Szkoła jest instytucją, na której barkach spoczywa bardzo ważne zadanie, ponieważ wychowuje pokolenia młodych obywateli. Kształtuje ona wśród swoich uczniów odpowiednie postawy, poprzez przekazanie im najważniejszych wartości życiowych. Młodzi ludzie uczą się w niej szacunku do symboli narodowych, a także miłości do ojczyzny. Dążą do zdobywania wiedzy oraz przydatnych imw życiu umiejętności. Pomocą w realizacji tych celów jest patron szkoły, który odznacza się odpowiednimi cechami oraz stanowi autorytet godny naśladowania, za którym mają podążać dzieci. Dlatego właśnie wybór patrona, czyli opiekuna szkoły jest bardzo ważny w realizacji celów wychowawczych.
Patronem naszej szkoły jest Tadeusz Kościuszko jeden z najważniejszych bohaterów narodowych Polski, który głównie kojarzy się nam z insurekcją kościuszkowską z 1794 r., ale kim był nasz autorytet i dlaczego jest taki ważny? Tadeusz Kościuszko urodził się 4 lutego 1764 r., a zmarł 15 października 1817 r. Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej zamieszkałej na Polesiu. Uczył się w szkole pijarów w Lubieszowie, a jako dwunastoletni chłopiec został osierocony przez ojca. Śmierć taty uniemożliwiła mu kontynuowanie nauki. Pomimo trudności Tadeuszowi pomogli Czartoryscy oraz Sosnowscy, zamożne rody, które umożliwiły mu naukę w utworzonej w 1765 r. Szkole Rycerskiej. Szkoła ta miała na celu wykształcenie jak najlepszej kadry oficerskiej, nasz bohater zdobył w niej stopień chorążego, a później kapitana. Patron przebywał także we Francji, studiując inżynierię wojskową oraz uczęszczał do Akademii Malarstwa i Rzeźby. Kościuszko był bardzo dobrym uczniem, na co w szczególności powinni zwrócić uwagę nasi uczniowie, by tak jak on poszerzać swoją wiedzę. W 1774 r. powrócił on do ojczyzny jednak sprawy osobiste nie ułożyły się mu pomyślnie. Udzielał on lekcji Ludwice, córce hetmana Józefa Sosnowskiego, w której się zakochał. Ojciec dziewczyny nie zaakceptował ich uczucia i Kościuszko musiał znowu wrócić do Francji. Życiową szansą był dla niego udział w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych, to właśnie tam dostrzeżono jego talent i zasługi dla nowego państwa. Odznaczył się on podczas bitwy pod Saratogą, a także i innych działaniach skierowanych przeciwko wojskom angielskim, jako wybitny dowódca, dzięki czemu mianowano go generałem.W 1784 r. znów wrócił do Polski, która w tym czasie była już po pierwszym rozbiorze dokonanym przez państwa ościenne, które dążyły do ograniczenia pozycji króla oraz uniemożliwienia reform. Pomimo trudności doszło do zwołania Sejmu Wielkiego (1788-1792) i uchwalenia konstytucji 3 maja (1791). W 1792 r. doszło do zawiązania konfederacji w Targowicy przeciwko konstytucji, w którą zaangażowała się Rosja. W czasie wojny z Rosją doszło do starć pomiędzy przeciwnikami. Jedno z nich miało miejsce pod Dubienką gdzie dowódcą był Tadeusz Kościuszko, który dzielnie bronił pozycji na linii Bugu. Wojna ta zakończyła się klęską obrońców konstytucji w efekcie czego doszło do II rozbioru Polski w 1793 r. Mówiąc o wojnie z 1792 należy również wspomnieć o orderze Virtuti Militari, który ustanowił król Stanisław August Poniatowski, odznaczając nim za męstwo i waleczność w walce o obronę konstytucji z 1791 r. wybitnych dowódców m.in. Tadeusza Kościuszkę.Drugi rozbiór Polski oraz zła sytuacja gospodarcza w kraju doprowadziła do przygotowywania powstania, w które zaangażował się nasz bohater. Dążył on przebywając wówczas we Francji do pozyskania jej pomocy dla powstańców. Kościuszko robił wszystko, aby osiągnąć cel czego przejawem była zapowiedź detronizacji władcy Polski. Pomimo starań Francja nie udzieliła poparcia tej inicjatywie. Potem bohater powrócił do ojczyzny i stanął na czele powstania, jako jego dyktator oraz Naczelnik Sił Zbrojnych złożył w Krakowie 24 marca 1794 r. akt powstańczy rozpoczynając insurekcję. Do pierwszego starcia z wojskami rosyjskimi doszło 4 kwietnia pod Racławicami, gdzie dowodził naczelnik, który dzięki zaangażowaniu kosynierów (oddziały utworzone z uzbrojonych w kosy chłopów) odniósł sukces. Naszemu patronowi nie był obojętny los chłopów czego wyrazem był ogłoszony przez niego 7 maja uniwersał połaniecki. Miał on szczególne znaczenie gdyż dzięki niemu chłopi uzyskali wolność osobistą oraz inne prawa, które poprawiły ich sytuację, a zarazem nakłoniły do wstępowania do wojska. Pomimo początkowych sukcesów Kościuszko w dalszym etapie zmagań poniósł klęskę 10 października pod Maciejowicami i dostał się do niewoli. Niepowodzenie w tej bitwie nie wpłynęło na postrzeganie Kościuszki jako wielkiego bohatera insurekcji kościuszkowskiej. Wyróżnił się on bohaterską postawą walcząc o „Wolność, Równość, Całość, Niepodległość” umiejętnie używając swojej władzy podczas walko granice ojczyzny. Po tych wydarzeniach nasz bohater narodowy ostatnie lata swojego życia spędził za granicami swojego kraju. Przebywał on m.in. w Stanach Zjednoczony, we Francji gdzie otrzymał bardzo interesująca propozycję, aby staną na czele utworzonych tam Legionów w 1797 r., którą zresztą odrzucił. Warto dodać, że Kościuszko nie ufał Napoleonowi Bonaparte, który stał w tym czasie na czele Republiki Francuskiej. Uważał on bowiem, że Polacy powinni odzyskać niepodległość własnymi siłami bez pomocy innych państw. (W 1795 r. miał miejsce III rozbiór Polski i Polska znalazła się pod zaborami, a Polacy dążyli do odzyskania niepodległości licząc na pomoc Francji.) Po abdykacji Napoleona w 1814 r. Tadeusz Kościuszko nawiązał rozmowy w celu poprawy sytuacji rodaków z carem Rosji Aleksandrem I, które jednak zakończyły się niepowodzeniem. Potem nasz bohater mieszkał w Szwajcarii gdzie zmarł w 1817 r. W pamięci Polaków utrwalony jest za pomocą kopca Kościuszki w Krakowie, nazwany jego imieniem został najwyższy szczyt Australii – Góra Kościuszki oraz pomników przedstawiających jego wizerunek na Wawelu i w Waszyngtonie, a także szkół noszących jego imię.